با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک           لَم تَقُل شیئا سِوا: قُم یا اخا! أدرِک اخاک!

مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر           مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک

عِندَما کُلُ یَـرَونَ المَوتَ اَحلی مِن عَسَل           خاک گلگون را نمی شویند جز با خون پاک

کلُّ مَن فِی الموکبِ قالَ خُذینی یا سُیوف           تشنگان عشق را از جان فدا کردن چه باک؟

یَـلـمَعُ النُّـور الذی سَـمّـاهُ مصباحَ الهُـدی           تا قیامت می درخـشد این چـراغ تابناک

داوری عادل تر از تاریخ در تاریخ نیست           نور هرگز در شب ظلمت نمی گردد هلاک